Mannen van zekere leeftijd hebben de neiging om terug te kijken. Op recente albums van Brian Wilson, Ringo Starr en Phil Manzanera wordt uitgebreid gemijmerd over vervlogen tijden en het verleden is ook het thema van Achter Glas, het nieuwe album van Boudewijn de Groot. Hij zingt over mensen, plaatsen en zelfs dieren waar hij ooit een band mee had, maar die vaak onbereikbaar geworden zijn. Een aantal songs, waaronder het aangrijpende Ik Ben Een Zoon, gaat over zijn eerste levensjaar in een Jappenkamp, waar hij zijn moeder verloor. De delicate melodie en de zuivere woorden maken dat het nummer ontroert, maar dat goedkoop sentiment mijlenver op afstand blijft. Dat lukt hem ook als hij leed van een totaal andere orde vertolkt, zoals de dood van zijn hond in Lola Is Geveld. Mooi is dat er ook muzikale verwijzingen naar de tijd van weleer zijn. Zo doen de openingsakkoorden van Witte Muur meteen denken aan Jimmy – zijn grote hit uit de vroege jaren zeventig. Ook al wordt er in elk nummer teruggeblikt, het wordt nooit wee of gezapig. Het album klinkt prachtig, de teksten zijn poëtisch, de begeleiding is vitaal en als zanger heeft Boudewijn de Groot nog niets ingeleverd. Een van de hoogtepunten van de sprankelende plaat is Heemsteedse Dreef, het resultaat van een samenwerking met Golden Earrings George Kooymans. Het is een avontuur dat binnenkort een vervolg krijgt en bovendien duidelijk maakt dat Boudewijn de Groot nog lang niet klaar is.