Bron: AD Donderdag 16 april 2015
© Pim Ras.
Boudewijn de Groots 12e album markeert een nieuwe fase in zijn loopbaan. Van succesnummers als Testament en Jimmy nam hij eerder al rigoureus afscheid. Met het morgen te verschijnen Achter Glas doet hij hetzelfde met tekstschrijver Lennaert Nijgh. 'Ons duoschap is hiermee echt voorbij.'
Boudewijn de Groot schudt beslist met zijn hoofd. ,,Nee,'' zegt hij dan. ,,Die kans is gelijk aan nul.'' De vraag was of er geen gelegenheid denkbaar zou zijn waarbij hij nog een keer één van zijn klassieke hits als Testament of Jimmy zou zingen.
De Groot (70) rondde vorig jaar een theatertournee af die als titel Vaarwel...misschien tot ziens droeg. Die definitieve afscheidswoorden golden vooral het hitmateriaal dat hij samen met tekstschrijver Lennaert Nijgh componeerde. Nu is er een nieuw album, Achter Glas. ,,Met deze plaat is ons duoschap echt voorbij,'' zegt De Groot die wel enkele tekstregels van Nijgh citeert in het lied Orion Verdwaald. ,,Lennaert is nu zo lang geleden overleden. In zijn nalatenschap zit voor mij ook niets bruikbaars meer. Toch wilde ik hem wel een klein saluut brengen.''
Mist u hem?
,,Schrijvend niet, heb ik gemerkt. Ik kon het zelf. Maar goed, hij schreef wel erg goed. Van die kwaliteit had ik graag nog een paar teksten gehad.''
En als vriend?
,,We waren geen boezemvrienden. Lennaert was erg op zichzelf. We leefden redelijk langs elkaar heen. Wat ik mis zijn onze boottochten en het besef dat ik hem altijd kon opzoeken als ik zin had. Onze band was nooit zo emotioneel, dat ik zijn afwezigheid heel erg vind. Ik vind het jammer, dat wel. Maar er gaan weken voorbij dat ik niet aan hem denk.''
Achter Glas, dat morgen verschijnt, markeert volgens de maker een 'verfrissende doorstart' van zijn carrière die sinds inmiddels meer dan een halve eeuw omspant. De Groot schreef, op een bijdrage van Huub van der Lubbe na, alle teksten geheel zelf. Het leverde een uiterst persoonlijk album op, dat desalniettemin de karakteristieke weemoedige sound van De Groot draagt.
,,Ik ben geen geheel nieuwe weg ingeslagen. Een David Bowie-achtige transformatie zit totaal niet in mijn karakter. Maar op mijn laatste platen trad er toch enige krampachtigheid in, het zoeken naar repertoire ging moeizaam. Het moest anders. En dat is gelukt. Zo kan ik weer vooruit.''
De laatste concertreeks was toch geen afscheidstournee?
,,Dat hangt van de reacties op deze cd af. Als die goed zijn, wil ik concerten geven met deze liedjes en wat minder bekend oud materiaal. Obscure teksten van Lennaert die meer aandacht verdienen.''
Uw teksten op dit album lijken bijna een autobiografie op muziek.
,,Het zijn herinneringen, ja. Beschrijvingen van mijn gevoelens. Het is persoonlijk, maar niet intiem.''
Voor het eerst schreef u over uw moeder, die stierf in het Jappenkamp in Batavia waar u een jaar eerder werd geboren. Is dat verdriet verwerken op muziek?
,,Het lied is een eerbetoon aan haar. Zo leeft ze voort. Maar ik heb aan haar dood geen trauma overgehouden.''
U zingt dat u nooit meer naar Indonesië terug wil.
,,Maar niet omdat ik bang ben dat er groot verdriet loskomt. Ik voel mijn Indische wortels nu op een vage, maar prettige manier. Dat gevoel wil ik niet aantasten met beelden van nu. De gedachte dat ik in een straat in Jakarta te horen krijg: hier was het kamp, hier ben je geboren. Die plek is nu waarschijnlijk en opeenhoping van auto's en drukte. Ik wil het Indië in mijn hoofd niet kwijtraken.''
In hoeverre is uw leven getekend door de afwezigheid van uw moeder?
,,In de loop der jaren kwam soms een vaag schrijnend gevoel op. Ik vermoed dat ik iets mis, maar wat weet ik niet. Dat is geen traumatisch, maar hoogstens een spijtig gevoel. Jammer dat ik niet weet wie mijn moeder was en hoe onze relatie zou zijn geweest. Omdat mijn vader geen muzikale man was, heb ik mijn muzikaliteit waarschijnlijk van haar. Dat moet een band hebben geschapen. Maar ook dat heb ik nu afgesloten. Het zijn steeds dezelfde vragen en een antwoord komt er niet.''