Lennaert Nijgh en Boudewijn de Groot kenden elkaar vanaf hun Haarlemse schooltijd. Sinds 1964 verschenen er platen met liedjes van De Groot, waarvoor Nijgh veel teksten schreef. 'Een meisje van 16', 'Testament', 'Het Land van Maas en Waal' en 'Avond' groeiden uit tot klassiekers. Lennaert Nijgh overleed in 2002, nog altijd zingt Boudewijn de Groot zijn woorden.

 

Met een poëtische pen beschreef Nijgh gevoelens van verlangen en nostalgie. Hij was boos in 'Welterusten, Meneer de President' en beeldend met de 'Pastorale'. ,,De teksten van Lennaert kunnen alleen voortleven zolang er mensen zijn die ze lezen of beluisteren'', zegt De Groot. ,,Ze spreken nog steeds een groot publiek aan. Bij optredens merk ik altijd dat ze herinneringen oproepen of gevoelens losmaken. Ook de nieuwe generatie herkent zich in zijn teksten, want vaak hoor ik jongeren zeggen dat ze er net zo over denken als in het liedje naar voren kwam.''

De verklaring schuilt in de kracht van de zinnen van Nijgh. ,,Hij gebruikte geen thema's die op dat moment even populair waren, maar koos invalshoeken van alle tijden'', zegt De Groot. ,,Ook zijn woordgebruik en zijn rijmschema's zijn niet verouderd. Zo blijft zijn werk bruikbaar.''

Op albums en podia zijn de stem en de muziek van De Groot voor altijd verbonden met de teksten van Nijgh. Wat zegt dit over hun band? ,,Ik denk nog heel regelmatig aan Lennaert, maar die gedachten staan los van de liedjes die we maakten. Als hij nu in mijn hoofd voorbij komt, vraag ik me vooral af waar hij is en wat hij doet. Niet dat ik zoek naar antwoorden, maar er zijn zoveel herinneringen dat het niet meer dan logisch is dat hij vaak in mijn hoofd voorbij komt. In die zin is hij ook nog onder ons, want je bent pas écht dood als ze niet meer aan je denken.''

 

De komende winter maakt Boudewijn de Groot een theatertournee met de concertreeks 'Vaarwel, misschien tot ziens'. Hierbij zingt hij onder meer werk van Lennaert Nijgh.