Anja Bak | toen: scholier en in 1974 getrouwd met tekstdichter Lennaert Nijgh | nu: manager van haar man Boudewijn de Groot

'De jaren zeventig worden vaak geïdealiseerd. Het was niet alleen maar vrijheid, blijheid'

Interview: Saskia Smith

Fotografie: Thomas Pelgrom

Van 1965 tot 1975 was Nederland hét land waar alles gebeurde. Protestgroepen trokken wereldwijd de aandacht, Dolle Mina's verbrandden hun bh's op straat, provo's en Kabouters bedachten allerlei plannen om de stad leefbaarder te maken en over softdrugs deed niemand moeilijk. Zes vrouwen vertellen hoe zij die roerige tijd hebben ervaren.
"Ik ben eigenlijk net te jong om het hele hippie-gebeuren te hebben meegemaakt. Ik kwam als het ware halverwege pas kijken. In 1970 was ik vijftien. Ik zat nog op school en had geen grote plannen voor de toekomst. Ja, stewardess wilde ik worden of actrice.

Toen ik zestien was leerde ik Lennaert kennen. Hij was al beroemd, al had ik geen idee wie hij was. Ik kende zijn muziek ook niet. Ik luisterde op een transistorradio naar Engelstalige muziek. Lennaert schreef een musical voor mijn school, zijn oude school, en mijn rol viel blijkbaar op. Het was een gekke periode; ik zat nog op school, maar leidde daarnaast een volwassen leven met iemand die tien jaar ouder was dan ik en ook oudere vrienden had, van wie sommige al in hun tweede huwelijk zaten. Maar het was ook leuk, een bijzondere tijd.

Na school wist ik niet echt wat ik wilde. Ik was deels betrokken bij het werk van Lennaert. Hij had geen rijbewijs en ik reed hem overal naartoe. Daarnaast had ik allerlei baantjes. Kwam er wat op mijn pad dat goed voelde, dan pakte ik dat met beide handen aan. En ik was druk met mijn relatie. De eerste vier jaar waren geweldig, daarna werd het een stuk moeilijker.

De jaren zestig en zeventig waren maatschappelijk gezien eigenlijk een soort overgangsfase. Van een redelijk strenge maatschappij, waar veel binnen kaders gebeurde, kwamen we in een vrije maatschappij terecht waar alles kon en mocht. Door die overgangsfase wisten ook veel mensen niet wat ze moesten doen. Niet iedereen kon ermee omgaan toen die kaders wegvielen. Ik vind dat die tijd ook wel geïdealiseerd is. Het was niet alleen maar vrijheid, blijheid. Niet iedereen deed eraan mee. Al zijn het wel de jaren geweest waar men later de vruchten van heeft geplukt. In dat opzicht is die periode heel belangrijk geweest. De jaren zeventig hebben persoonlijk niet doorgewerkt bij mij. Ik heb ook geen speciale band met die periode, al heeft het wel veel invloed op me gehad. Dat kwam voor een groot deel door Lennaert. Hij wist veel, verruimde mijn blik. Ik denk ook wel dat ik wat sneller volwassen was dan mijn vriendinnen. Ik ben blij dat ik niet meer die vrouw van twintig ben. Als ik terugkijk, had ik wel wat meer structuur willen hebben, want dat had ik toen absoluut niet. Al kon ik, als het moest, wel heel goed beslissingen nemen. Na zes jaar besloot ik dat het genoeg was en ging ik bij Lennaert weg. Ik denk dat ik in de basis nog hetzelfde ben, maar ik ben nu veel gerichter en zelfverzekerder en weet beter wat ik wil. Dat is bij mij pas op latere leeftijd ontwikkeld, toen ik een baan kreeg met verantwoordelijkheid. In mijn privéleven ben ik gelukkiger dan ik ooit ben geweest en ook het werk dat ik nu doe is interessanter dan wat ik ooit heb gedaan. Ik werk min of meer dag en nacht samen met Boudewijn en dat gaat heel goed. Maar dat komt ook doordat we ouder waren toen we een relatie kregen. Ik was achtendertig en dan ben je meestal wel een redelijk uitgekristalliseerde persoonlijkheid.

Ik heb zelf geen kinderen. Boudewijn wel, en ook kleinkinderen. Die groeien op in een heel andere wereld en daar kan ik me weleens zorgen om maken. De jaren zeventig waren wat dat betreft zorgeloos. Na de wederopbouw kwam de hippie tijd als een enorm positief gebeuren. Iets wat we allemaal nodig hadden. Dat positieve mis ik soms."


foto margriet 043