Werkelijkheid


Dimitri Frenkel Frank - Robert Long / Robert Long

arbeiders:
Maxim, kom nou. Vlucht!
Gorki:
Ze staan pas bij de hoofdpoort, dus dat heeft nog alle tijd. Kameraden.
arbeider:
Vorige keer hebben ze ook geschoten. Gooi die pamfletten weg, Gorki.
Gorki:
Daar heb ik ze niet voor geschreven. Lees ons pamflet!
arbeider:
Maxim, ze hebben het leger gestuurd.
Gorki:
Daarom. Wij schieten terug met woorden.
arbeiders:
Wegwezen, dit heeft geen zin meer. Dadelijk zijn ze hier.
Gorki:
Kameraden, jullie ook al? Jullie rennen de verkeerde kant op. Op een dag blijven jullie staan en rennen jullie de goede kant op, de paleizen in. Waarom is iedereen zo bang? Moet ik nu ook bang zijn?

Gorki:
Dus dit is dan
die langverwachte werkelijkheid?
Ik word er haast door overspoeld.
Ik heb nog nooit de dreiging
zo dicht op mijn huid gevoeld.

De schoten die je hoort,
zijn duidelijk en echt,
genadeloos en radicaal.
Ik vecht alleen met woorden,
het gaat om wat je zegt.
Ik wil geen mens vermoorden,
maar als ik eenmaal vecht,
dan vecht ik met het wapen van de taal.
En dat dringt door het allerhardste staal.

Hoe komt het dat
die dodelijke werkelijkheid
mij zo ontzettend fascineert?
Misschien omdat het met
mijn eigen dromen contrasteert.
Het jongensboek is uit,
het spannende verhaal
wordt plotseling realiteit.
De schrijver blijft daarbuiten,
zijn aanval is frontaal.
Hij hoort de kogels fluiten,
dus dit is het signaal.
De revolutie is alhaast een feit.
Misschien wordt die vandaag wel ingeleid.

Soldaten, kom maar op
en maak van mij de held
die voor zijn idealen wordt doorzeefd.
Tenslotte wordt alleen
het omhulsel maar geveld.
De kracht, de overtuiging
sterft niet door geweld.
Ik weet dat als straks
mijn lichaam het begeeft,
de schrijver sterft,
zijn geest die leeft.
De schrijver sterft,
zijn geest die leeft.

Toch zie ik in
die zogenaamde werkelijkheid
een mengeling van ernst en spijt,
waaraan ik mij als schrijver
strijdbaar ter beschikking stel.
De revolutie lijkt soms
net een stuk toneel.
Wij spelen nu De Klassenstrijd,
totdat dat ene schot
toch plotseling
wel heel veel wegheeft
van de werkelijkheid.




Een fabriekspoort in Moskou.
Gorki deelt samen met stakende arbeiders pamfletten uit.
Als de politie begint te schieten, dringt het tot hem door dat 'echte' kogels dodelijker zijn dan zijn schoten op papier.

Live CD 1991 : Tsjechov